23.10.2004r.

Zgodnie ze starą islandzką tradycją zima rozpoczyna się w sobotę pomiędzy 21 a 27 października (jest to sobota po 26 tygodniu lata). Lato rozpoczyna się w czwartek a kończy się w środę - powstaje więc luka 2 dni między końcem lata a początkiem zimy. Te dwa dni noszą nazwę Vetrarnætur (Zimowe Noce). Termin ten stosuje się mniej oficjalnie również na określenie okresu początku zimy.

Według starej nordyckiej tradycji początek zimy był czasem zabaw i festynów, gdyż cała trzoda była już zabezpieczona przed zimą, a jedzenia było jeszcze w bród. Po wprowadzeniu chrześcijaństwa obyczaje związane z zabawami raczej zanikły, ale za to okres ten zaczął być popularny jeżeli chodzi o wesela. Kościół zwalczając pogańskie zwyczaje propagował obchodzenie dnia wszystkich świętych, które przypadało w pobliżu Vetrarkoma (dokładnie 1 listopada).

Pod koniec XIX wieku obchodzono również w tym okresie święto o nazwie Sviðamessa (Święto [Msza] Owczej Głowy), które odbywało się zwykle po zakończeniu gromadzenia i liczenia owiec, które na zimę schodzą z gór. Święto to wiązało się ze świeckimi festynami podczas których jedzono różne specjały z baraniny w tym szczególnie opalana i gotowana owcza głowa. W różnych regionach święto to było obchodzone o nieco innej porze w zależności od czasu zakończenia prac z owcami. W niektórych regionach kraju w ostatni dzień lata podawano w domach różne słodkości wraz kawą.

Do 1744 roku północna Islandia (episkopat Hólar) miała specjalną mszę na pierwszy dzień zimy. Jednak zwyczaj ten zakazany został przez króla duńskiego. Pierwszy dzień zimy był również dobrą okazją do wróżenia pogody, co czyniono na różne sposoby, między innymi odczytując prognozę z zachowania się zwierząt.