Dni Przeprowadzek (czyli Fardagar) to 4 ostatnie dni siódmego tygodnia lata, rozpoczynające się w czwartek. Fardagar wypadały pomiędzy 31 maja a 6 czerwca każdego roku (w 2004 r.: 3-6.06). Podczas tych 4 dni dzierżawcy mogli lub czasem musieli opuścić farmy, by udać się na poszukiwanie nowego farmera (właściciela ziemskiego), który chciałby wynająć ich do pracy i oddać w zarządzanie ziemię i bydło.
Ponieważ do końca XIX w. 90% rolników było dzierżawcami, więc podczas Dni Przeprowadzek, następowały dość duże ruchy ludnościowe.
Przed tymi dniami, dzierżawcy zwykle otrzymywali wynagrodzenie za ich całoroczną pracę.
Nie przypadkowo, właśnie ten okres został obrany na czas przeprowadzek. Zwierzęta mogły już swobodnie paść się na pastwiskach i nie wymagały dozoru, pogoda już właściwie pozwalała na dłuższe wędrówki, szczególnie, że noce były już bardzo jasne.
Cały zbiór pisanego i niepisanego prawa wiązał się z systemem pracy na Islandii. Częściowo przyczyną tej ciągłej migracji dzierżawców było prawo, mówiące, że mieszkaniec danego regionu nabywał prawa do zapomóg, gdy mieszkał tam ponad 10 lat. Z tego powodu najczęściej zatrudniano dzierżawców na 9 lat, w ten sposób wymuszając na nich przejście na inną farmę, w innym regionie. Człowiek, który nie uzyskał prawa do zapomóg w innym regionie, musiał zawsze starać się o nie w miejscu swego urodzenia.
W zależności od okoliczności, okres przeprowadzki mógł być nieco skorygowany (np. przy nieprzychylnej pogodzie lub innych klęskach), a czasem nawet wydłużony w sprzyjających okolicznościach. Farma powinna była pozostać posprzątana, zwierzęta odpowiednio oporządzone - w przeciwnym wypadku właścicielowi farmy należała się dodatkowa opłata, którą ze te prace otrzymywał następny dzierżawca.
Na okoliczność ciągłych przeprowadzek istniało szereg powiedzonek, niektóre znane również w Polsce, jak chociażby: "trzy przeprowadzki, to jak jeden pożar".
