Islandia jest demokratyczną republiką. Prezydent jest wybierany w wyborach bezpośrednich na okres czterech lat. Władzę ustawodawczą spełnia parlament - Alþingi, w którego skład wchodzi 63 członków wybieranych co cztery lata w wyborach powszechnych.
Każdy Islandczyk uprawniony do głosowania może startować do wyborów parlamentarnych, za wyjątkiem prezydenta i sędziów Sądu Najwyższego.
Po nowych wyborach prezydent zwołuje przywódców partii politycznych na rozmowy i wyznacza jedną lub dwie partie do uformowania gabinetu. Gabinet ministrów pozostaje u władzy do następnych wyborów. Ministrowie są również członkami Alþingi z wszelkimi prawami, prócz prawa do głosowania.

Kadencja prezydenta również trwa 4 lata. Do dnia dzisiejszego na czele Islandii stało zaledwie 5 prezydentów: Sveinn Björnsson (1944 - 1952), Ásgeir Ásgeirsson (1952 - 1968), Kristján Eldjá (1968 - 1980), Vigdís Finnbogadóttir (1980 - 1996) oraz Ólafur Ragnar Grímsson (1996 - ).

Obecnie w Islandii dominuje pięć głównych partii:

• Partia Przymierza (Samyfylkingin)
• Partia Niepodległości (Sjálfstædisflokkurinn)
• Partia Rozwoju (Framsóknarflokkurinn)
• Ruch Lewicowo - Zielony (Vinstrihreyfingen frænt framboð)
• Partia Wolności (Frjálslyndiflokkurinn)

Do połowy lat 70-tych w parlamencie dominowały rządy koalicji centroprawicowych, następnie władzę przejęła lewica. Wybory w 1991 r. wygrała partia Niepodległości, która stworzyła koalicję z małą Partią Socjal-Demokratyczną. Przewodniczącym Partii Niepodległości był wówczas Davið Oddsson i on został ministrem. W kolejnych wyborach, w 1995 r. Daviða Oddssona wybrano na kolejną kadencję, ale spadające poparcie dla Partii Niepodległości zmusiło go do wstąpienia w koalicję z silną Partią Rozwoju. Wybory w 1999 r. nie przyniosły zmian ani w koalicji ani na stanowisku premiera. Na przełomie roku 2002 i 2003 znacznie spadło poparcie dla Partii Niepodległości (z 44,5% do 36,4%), zaś Partia Przymierza zyskała w sondażach ponad 14% i obecnie popiera ją 39,7% wyborców.

Ostatnie wybory miały miejsce 10 maja (frekfencja prawie 90 %). Po zaciętej walce między Partią Niepodległości i Partią Przymierza ostatecznie niewielką przewagą głosów zwyciężyła rządząca do tej pory Partia Niepodległości (33,7% = 22 parlamentarzystów). Partia Przymierza zdobyła 31% i objęła 20 miejsc w parlamencie. 17,7% głosów (12 parlamentarzystów) zdobyła Partia Rozwoju, zaś Ruch Lewicowo - Zielony otrzymał 8,8% głosów (5 miejsc). Partia Wolności weszła do parlamentu z najmniejszą liczbą głosów: 7,4%, zdobywając 4 miejsca.
Była to jedna z najbardziej ekscytujących nocy w ostatnich latach - Partia Przymierza szła "łeb w łeb" z Partią Niepodległości. Nie powiodły się jednak plany Partii Przymierza zmierzające do usunięcia dotychczasowego rządu, co więcej nawet ich kandydat na premiera nie dostał się do parlamentu.
Ze względu na brak większości w parlamencie Partia Niepodległości zawiązała koalicję z Partią Rozwoju - liderzy obu partii doszli do porozumienia, że dotychczasowy premier (z Partii Niepodległości) zachowa swój urząd do września 2004 r. i wtedy zostanie zastąpiony przez przedstawiciela Partii Rozwoju.