Islandzki szpic pasterski (Íslenskur fjárhundur), to jedyny rodzimy islandzki gatunek psa. Na Wyspę przyjechał wraz z Wikingami, którzy zaczęli osiedlać się tam w latach 874-930. Islandzki szpic przystosował się do lokalnych warunków klimatycznych, terenowych i obowiązków związanych z życiem na farmie (głównie chodzi o pilnowanie żywego inwentarza). Dzielnie towarzyszył człowiekowi w wielowiekowej walce o przetrwanie.

W ostatnich dziesięcioleciach znacznie wzrosło zainteresowanie szpicem islandzkim. Popularność jego jest teraz na tyle duża, że pomimo ciągłej, małej liczbie istniejących osobników tej rasy, nie uważa się już jej dłużej za zagrożoną wyginięciem.

Poniżej podajemy wzorzec FCI szpica islandzkiego, który zawiera wszystkie dokładne informacje o tej rasie.

FCI-Standard No. 289/29.11.2000/GB

POCHODZENIE: Islandia

UŻYTKOWANIE: islandzki szpic pasterski ma wyraźny instynkt zaganiania, jednak nie jest zamiłowanym myśliwym; czyni to z niego szczególnie dobrego psa pasterskiego i znakomitego stróża bez niepowstrzymanej chęci ataku.

KLASYFIKACJA F.C.I.:
grupa 5 - szpice i psy ras pierwotnych
sekcja 3 - nordyckie psy stróżujące i pasterskie.
Rasa nie poddawana próbom pracy.

WYGLĄD ZEWNĘTRZNY: Islandzki szpic myśliwski ze stojącymi uszami i pierścieniowatym ogonem jest typowym przedstawicielem szpiców nordyckich. Widziany z boku w postawie wygląda prostokątnie tzn. że długość jest większa od wysokości, przy czym wzajemny stosunek tych wymiarów oznacza harmonię. Islandzki szpic pasterski ma dwa rodzaje włosów; jednak w każdym przypadku okrywa włosowa musi być gęsta i wodoodporna. Uszy są bardzo ruchliwe. Ruchy zręczne, swobodne, lekkie, jest to zarazem pies nadzwyczaj wytrwały. U psów i suk wyraźny dymorfizm płciowy.

PROPORCJE: Długość ciała nieco większa od wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE I TEMPERAMENT: Islandzki szpic pasterski jest żywy, przyjacielski, bystry i odważny. Jego mimika często przypomina uśmiech i wyraża zadowolenie.

GŁOWA: Grzbiet nosa i czaszka oglądane z profilu są możliwie równoległe.

MÓZGOCZASZKA: Czaszka o dobrej szerokości między uszami, przy czym jest nieco wysklepiona. Stop wyraźnie zauważalny, jednakże niezbyt mocno zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA:
Nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa dosyć krótka, widziana tak z góry jak i z boku zwęża się równomiernie w kierunku nosa. Fafle ściśle przylegające. Fafle i nos czarne, u psów czekoladowo-brązowych i jasnych brązowe. Policzki płaskie. Zgryz nożycowy. Oczy średniej wielkości, migdałowate i ciemne, jednak zależnie od maści psa mogą być jaśniejsze. Błędem są oczy żółte. Brzegi powiek ciemne; u psów czekoladowo-brązowych i jasnych mogą być brązowe. Spojrzenie żywe, inteligentne, odważne. Uszy mocne i proste, trójkątne; szerokie u nasady, bardzo ruchliwe i wrażliwe na każdy szmer.

SZYJA: Średniej długości, mocna, wygięta, sucha (bez luźnej skóry). Głowa noszona wysoko.

TUŁÓW: Prostokątny i mocny, jednak w żadnym wypadku ciężki. LĘDŹWIE muskularne i lekko wygięte. ZAD krótki i zaokrąglony. KLATKA PIERSIOWA głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.

OGON: Osadzony wysoko, dobrze zwinięty i gęsto owłosiony.

KOŃCZYNY: Kończyny przednie proste, dobrze umięśnione i suche. Dobre katowania umożliwiają swobodny ruch. Mogą występować wilcze pazury. Kończyny tylne silne, muskularne i dobrze kątowane, co gwarantuje swobodny ruch z silnym odbiciem. Konieczne wilcze pazury z tyłu. Pożądane podwójne wilcze pazury.

RUCH psa sprawia wrażenie zaciętości i wytrwałości, rączości i szybkości.

SIERŚĆ:
a) KRÓTKOWŁOSY: włos okrywowy średniej długości z gęstym, miękkim podszerstkiem; krótki włos na uszach i z przodu kończyn, dłuższy na szyi, piersi, kłębie, udach i ogonie.
b) DŁUGOWŁOSY: włos okrywowy długi, podszerstek gęsty i miękki; włos na głowie i przedzie nóg krótki, natomiast długi za uszami, na szyi, piersi, udach i z tyłu kończyn przednich; ogon bardzo bogato owłosiony.

UMASZCZENIE: dozwolone wszystkie maści, jednak preferowana jest przewaga jednobarwności (czekoladowobrązowy, szary czarny). Często występuje biała strzałka na czole oraz białe znamiona na piersi, czubku ogona, nogach i palcach, które w żadnym wypadku nie są karane.

WYMIARY: Wysokość w kłębie: 42 - 48 cm dla psów, 38 - 44 cm dla suk.

BŁĘDY: Każde odchylenie od wyżej wymienionych punktów musi być traktowane jako błąd, którego ocena jest wprost proporcjonalna do stopnia odchylenia.

UWAGI: Psy muszą mieć dwa w pełni wykształcone jądra, znajdujące się całkowicie w mosznie.