Przedwielkanocny Wielki Tydzień ma parę różnych islandzkich nazw, m.in.:
- bænadagar (dni modlitwy)
- helgudagar (święte dni)
- kyrravika (cichy tydzień)
- píningarvika (tydzień męki)
- píslarvika (tydzień męczeństwa)
- páskarvika (tydzień wielkanocny)
Staroislandzkim terminem odnoszącym się do Wielkiego Tygodnia był dymbildagur. Terminem tym określano 3 dni przed Wielkanocą (od Wielkiego Czwartku do
Wielkiej Niedzieli). Do XVI w. cały Wielki Tydzień nazywał się tygodniem dymbill.
Słowo to pojawia siętakże w dawnych źródłach norweskich, szwedzkich, szetlandzkich i w żadnym innym
języku więcej.
O dymbill wspominają XIV i XV - wieczne księgi kościelne, ale nie można w nich znaleźć, co to słowo oznacza.
Ciekawych propozycji wyjaśnienia jego znaczenia jest kilka. Termin ten może być związany
z ideą ciemności, gdyż w Wielkim Tygodniu kościoły są słabo oświetlane na pamiątkę zaćmienia słońca, które miało miejsce
podczas ukrzyżowania.
Innym pomysłem na znaczenie tego słowa, było przypisanie go tradycji związanej z tłumieniem dzwonów kościelnych
w czasie mszy podczas Wielkiego Tygodnia. Popularną interpretacją słowa jest utożsamianie dymbill z
instrumentem tłumiącym dźwięki dzwonów kościelnych. Jednak najbliższa prawdy jest jego interpretacja,
jako drewnianej kołatki, której używano podczas mszy zamiast dzwonów.
